Փաստորեն, երբ Ադրբեջանն է սպառազինություն մատակարարում Ուկրաինային, դա ահավոր չէ, իսկ ահա, եթե խոսք լինի Հայաստանի մասին՝ ահավոր է: Սա իրականում խոսում է այն մասին, թե ինչ ահավոր վիճակում է Ռուսաստանի քաղաքականությունը։
Հակոբ Բադալյան
ՌԴ ԱԳՆ-ում Ադրբեջանի խոսնակը
Ռուսաստանի արտգործնախարարության հայտնի Մարիա Զախարովան մարտի 27-ին մեկնաբանել է երրորդ երկրի տարածքով հացահատիկային միջանցքի շրջանակներում Ադրբեջանի կողմից Ուկրաինային ավելի քան 130 հրետանային կայանքների մատակարարման մասին տեղեկատվությունը եւ հայտարարել, թե Ռուսաստանը մանրակրկիտ ստուգում է այդպիսի բոլոր տեղեկությունները: Նա հայտնել է, որ իրենց համար դա սկզբունքային թեմա է, միշտ կապի մեջ են ադրբեջանական կողմի հետ, եւ ուշադրություն հրավիրել հանգամանքին, որ Բաքուն հերքել է այդ տեղեկությունները:
Դե, բնական է, որ Բաքուն չէր խոստովանելու Ուկրաինային սպառազինության տրամադրումը, հետեւաբար Բաքվի հերքումը ըստ էության ոչինչ է: Բայց, անկասկած է նաեւ, որ այսօր Ռուսաստանը կարող է ստիպված լինել «կախվել» նույնիսկ Բաքվի ոչնչից, միայն թե խուսափի Ադրբեջանի հասցեին որեւէ նախատինքից կամ դիտողությունից, քանի որ Մոսկվայի համար դա կարող է թանկ արժենալ: Սա իհարկե տխուր պատկեր է, ուր Ռուսաստանին հասցրել են հենց նրանք, որոնց ներկայացնում է նաեւ Մարիա Զախարովան, որի պատասխանները ավելի շուտ խոսում են այն մասին, որ Զախարովան Ռուսաստանի ԱԳՆ խոսնակ չէ, այլ Ռուսաստանի ԱԳՆ-ում Ադրբեջանի խոսնակը:
Եվ դրա մասին է վկայում այն, թե ինչ է ասում Զախարովան Հայաստանի վերաբերյալ. «Գլխավորն այն է, որպեսզի Հայաստանի մասին նման բան չհայտնվի։ Այդ դա արդեն ահավոր կլինի»: Փաստորեն, երբ Ադրբեջանն է սպառազինություն մատակարարում Ուկրաինային, այն Ադրբեջանը, որի նախագահի հետ ՌԴ նախագահը դաշնակցային հռչակագիր ստորագրեց Ուկրաինայի վրա գրոհը սկսելուց երկու օր առաջ, դա ահավոր չէ, իսկ ահա, եթե խոսք լինի Հայաստանի մասին՝ ահավոր է: Սա իրականում խոսում է այն մասին, թե ինչ ահավոր վիճակում է Ռուսաստանի քաղաքականությունը:
Հարցն այն չէ, որ Հայաստանը պետք է սպառազինություն մատակարարի Ուկրաինա: Հայաստաննն անգամ իր սպառազինության կարիքն է բավարարում զգալի դժվարություններով: Եվ ավելին, նաեւ քաղաքական իմաստով Հայաստանի համար բացարձակապես չկա ուկրաինական խնդրի մեջ թաթախվելու անհրաժեշտություն, թե ռուսական, թե մյուս կողմից՝ լինի ուկրաինական, թե արեւմտյան: Հայաստանին իր խնդիրներն ու մարտահրավերներն արդեն իսկ բավարար են:
Տվյալ պարագայում հատկանշական է ՌԴ արտգործնախարարության ներկայացուցչի պահվածքն ու գնահատումները, որոնք անշուշտ լոկ իրենը չեն,այլ արտացոլում են մոտեցումների ու գնահատումների այն համակարգը, որն ի դեպ թերեւս ունի ոչ թե մեկ-երկու տարվա, այլ թերեւս առնվազն այդքան տասնամյակի պատմություն, ինչի հետեւանքով էլ ըստ էության տապալել է Ռուսաստանի քաղաքականությունը թե Հայաստանի, թե Կովկասի մասով ընդհանրապես, այդ քաղաքականությունը օբյեկտիվ որոշակի կախվածությունից բացի, նաեւ խիստ սուբյեկտիվ շոշափելի կախվածության մեջ գցելով Թուրքիայից ու Ադրբեջանից: Այնքան, որ Ալիեւը կարող է հրամայել ճակատային գնդակահարության ենթարկել ռուս խաղաղապահներին, եւ հարցը փակել միայն ներողություն խնդրելով ու փոխհատուցում առաջարկելով:
Հոդվածը՝ 1in.am կայքից։