ԵՐԳ՝ ՄԱԿԻՉԻ
Մոմ կը վառենք ԱԶԳՈՎԻՆ՝ քաղաքամայր Երեւանէն մինչեւ հեռաւոր ԱՓԵՐը ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀԻՆ։
Մոմ կը վառենք ՍՐՏՈՎԻՆ, ուր անխոնջ կը սաւառնի ՇՈՒՆՉը ՄԱԿԻՉԻՆ։
Նազարեթ Բերբերյան
Մկրտիչ Մկրտչեանի անփոխարինելի կորուստին առիթով
Սրտերը յուզող եւ հոգիները խռովող ԳՈՅԺէ մը աւելին այսօր ծանրացուցած է ՑԱՒն ու ՍՈՒԳը Հայաշխարհի։
ՈՉ ԵՒՍ Է ԱՆԶՈՒԳԱԿԱՆ ՄԱԿԻՉը։
ՄԱԿԻՉԸ ԵՒՍ ԳՆԱՑ․․․
Ո՛չ, Մակիչը չէ գացած, բոլորիս եւ իւրաքանչիւրիս մէջ ամէն պահու առկայ՝ անլռելի համանուագ է ԵՐԳԸ ՄԱԿԻՉԻ։
Այո՛, անդադար արձագանգող իր երգերով մեր անդաւաճան ԿՈՉՆԱԿն ու ճամբու ընկերն է ՄԱԿԻՉը։
Ի վերուստ օժտուած ՀԱՅՈՒՆ ԵՐԳն է Մակիչը՝ ՀԱՅՈՑ ՅՈՒԶԱՇԽԱՐՀԸ իր խորաթափանց ՁԱՅՆՈՎ ու թեւածող ԵՐԱԺՇՏԱԿԱՆՈՒԹԵԱՄԲ դաշնաւորող՝ ՎԵՐԾԱՆՈՂ ՏԱՂԱՆԴՈՎ։
Մեր սերունդներուն իր ԵՐԳով ՅԵՂԱՓՈԽԱԿԱՆ ԿԱՄՔ ՆԵՐԱՐԿԱԾ անմահն է ՄԱԿԻՉը։
Բայց ահա դառն ու տխուր ՀՐԱԺԵՇՏԻ ՊԱՀն է։
ՄԱՐՄՆԱՊԷՍ ԳՆԱՑ ՄԱԿԻՉԸ․․․
Մոմ կը վառենք ԱԶԳՈՎԻՆ՝ քաղաքամայր Երեւանէն մինչեւ հեռաւոր ԱՓԵՐը ՀԱՅՈՑ ԱՇԽԱՐՀԻՆ։
Մոմ կը վառենք ՍՐՏՈՎԻՆ, ուր անխոնջ կը սաւառնի ՇՈՒՆՉը ՄԱԿԻՉԻՆ։
ՄԵԶ ՀԵՏ Կ՛ԱՊՐԻ, ՄԵՐ ՄԷՋ Կ՛ԱՊՐԻ ԵՐԳԸ ՄԱԿԻՉԻ։