Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Հայաստանի՝ ԵՄ անդամակցությունը կարող է լինել միայն հանրաքվեով։ Այս քաղաքակրթական ընտրությունը պետք է իսկապես վերապահվի ժողովրդին, սակայն այն չի կարելի լուծարել սահմանադրական բարեփոխումների մեջ։ Հարցը պետք է մնա պարզ և ուղիղ․ Եվրոպա՞, թե՞ Ռուսաստան։
Րաֆֆի Փափազեան
Armenie Info
« Հայաստանը չի կարող մնալ կես ճանապարհին, նա պետք է ընտրի․ Եվրոպա՞, թե՞ ԽՍՀՄ 2.0 » Խմբագրական – Ժակ Րաֆֆի Փափազյան
Չմիանալ ԵՄ-ին․ մահաբեր ընտրություն Հայաստանի համար
Վարչապետը վերջերս նշեց, որ հնարավոր է՝ Հայաստանը չդառնա Եվրոպական միության անդամ։ Այս խոսքերի ետևում թաքնված է շատ իրական վտանգ․ մեր երկիրը պահել Ռուսաստանի ուղիղ ազդեցության տակ։
Անկեղծ լինենք․ վերջին շրջանում որոշ առաջընթաց եղավ TRIPP նախագծով՝ Վաշինգտոնում ստորագրված համաձայնությամբ ԱՄՆ-ի, Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև, որի նպատակն է ապահովել հայ-իրանական սահմանը և նվազեցնել կախվածությունը Մոսկվայից։ Բայց հավատալ, թե այս առաջընթացը բավական է մեր ապագան պաշտպանելու համար, մոլորություն կլինի։ Հայաստանը այսօր ապրում է կեղծ հավասարակշռության մեջ․ մեկ ոտքը Մոսկվայում, մյուսը՝ դեպի Արևմուտք։
Ռուսական ռազմական դաշինքից չկտրվելը չի նշանակում չեզոքություն։ Դա նշանակում է մնալ Մոսկվայի գերին։ Ահա իրական վտանգը․ երկիրը բառացիորեն կարող է կիսվել երկու մասի։ Հյուսիսում՝ Ռուսաստանի հետ կապվող տոտալիտար ուժեր, հարավում՝ Արևմուտքի ազդեցության տակ գտնվող և որպես ժողովրդավար ներկայացվող գոտի։ Նման սցենարի դեպքում հայ ժողովուրդը կարող է ստիպված լինել արտագաղթել դեպի Իրան՝ շարունակելու իր ժողովրդավարական քաղաքակրթական առաքելությունը այլուր։ Բայց պետությունը, որպես այդպիսին, կվերանա։
Այս վտանգին գումարվում է մի այլ հարձակում՝ մեր խորհրդանիշների ջնջումը։ Արարատը և մեր ուղենիշները ջնջել նշանակում է փորձել ջնջել հենց հայ գաղափարախոսությունը։ Սակայն Հայաստանը կրում է ազատասիրական և ժողովրդավարական մի գաղափարախոսություն՝ ժառանգված Հայկ նահապետի հիմնադիր առասպելից և խորապես արմատավորված մեր քրիստոնեական արժեքներում։ Հայաստանը նաև Նոյից սերված ժողովրդի հոգևոր ժառանգն է՝ Արարատի կրողը և համամարդկային առաքելության տերը։ Այս հիմքերը երբեք չպետք է զոհաբերվեն։
Այնուամենայնիվ, թե՛ մեծամասնությունը, թե՛ ընդդիմությունը խափանում են այս ազատարար գործընթացները իրենց կարճատեսությամբ։ Արցախի օրինակը դրա վկայությունն է։ Այսօր ներկայացվում է, թե անհնար է հայերի վերադարձը այդ հողերին, մինչդեռ Արևմուտքը դա դիտում է որպես Ադրբեջանի ժողովրդավարացման միջոց։ Այդ նախագիծը, որին աջակցում են արդեն իսկ վարկաբեկված խմբեր Հայաստանում և սփյուռքում, վերջում դառնում է հենց այն գործի հակառակորդը, որին ձևացնում է պաշտպանել։
Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել է, որ Հայաստանի՝ ԵՄ անդամակցությունը կարող է լինել միայն հանրաքվեով։ Այս քաղաքակրթական ընտրությունը պետք է իսկապես վերապահվի ժողովրդին, սակայն այն չի կարելի լուծարել սահմանադրական բարեփոխումների մեջ։ Հարցը պետք է մնա պարզ և ուղիղ․ Եվրոպա՞, թե՞ Ռուսաստան։
Շարժումն ապացուցում է, որ այս ընտրությունը սպասված է․ արդեն 60 000 ստորագրություն է հավաքվել Եվրոպայի օգտին, ընդամենը չորս շաբաթում։ Հայաստանը կարող է երեք ամսում հավաքել 300 000 ստորագրություն և պարտադրել այդ հանրաքվեն։ Իսկ եթե վարչապետը պնդում է, թե արտաքին ուժերը պարտադրում են բարեփոխումներ, նա պետք է հիշի, որ ժողովուրդը ևս կարող է ներսից պարտադրել իր կամքը։
Այս տողերը գրելու պահին Նիկոլ Փաշինյանը գտնվում է Ռուսաստանում՝ քննարկելու ռազմական համագործակցության, տարածաշրջանային անվտանգության և առևտրատնտեսական փոխանակումների հարցեր։ Այս այցը ընկալվում է որպես Մոսկվայի հետ ջերմացման նշան՝ արդեն իսկ լարվածությամբ լի համատեքստում։
Եվ հետո կա թափված արյունը։ Համայնքի ղեկավար Վոլոդյա Գրիգորյանի սպանությունը սարսափելի ազդանշան է։ Ամեն անգամ, երբ բռնությունը հարվածում է, դա միայն կյանքի մարումը չէ․ դա հենց հայ ժողովրդավարության խարխլումն է։
Բայց ապագան գրված չէ։ Չընտրելը նշանակում է ճանապարհ հարթել դեպի քաոս։ Եվրոպան ընտրելը նշանակում է ընտրել ազատությունը, արժանապատվությունը և մեր քաղաքակրթության շարունակականությունը։ Ժամանակն է ընտրության առանց շրջանցումների․ Եվրոպան և քաղաքակրթությունը, թե՞ հպատակությունը տոտալիտար խավարին։ « Խաղաղությունը առանց ընտրության միայն պատրանք է, որը նախապատրաստում է քաոսը »։
Ֆրանսերենը ստորև՝
Arménie Info https://www.facebook.com/share/p/192YRXHeH6/?mibextid=wwXIfr