Ի՞նչ իրավիճակ կունենայինք, եթե Հայաստանը ստորագրեր ԵՄ հետ ասոցացման պայմանագիրը՝ ենթադրելի է: Ստույգ է, որ Մաքսային միությանն անդամակցելուց երկու տարի անց Հայաստանը ենթարկվեց ապրիլյան քառօրյա պատերազմի փորձությանը, իսկ «ռազմավարական դաշնակիցը» տորպեդահարեց Վիեննայի պայմանավորվածությունները, փոխարենը ծնեց Լավրովի պլան:
Վահրամ Աթանեսյան
Պարտադրանքի երկրում քաղաքացին օտարվում է, եւ վրա է հասնում աղետը
Հայաստանում, պարզվում է, մարդու տեսակ կա, որ համոզված է՝ Վլադիմիր Պուտինը ոչ միայն ամենազոր է, ամենահեռատես, ամենագիտուն, այլեւ մահկանացու չէ, նրա հետ ոչինչ չի պատահելու, շուտով «խոխոլների» հարցը լուծելու եւ անցնելու է ցարական Ռուսաստանի սահմանների վերականգնմանը՝ Ֆինլանդիայի եւ Լեհաստանի Մեծ իշխանության հաստատմամբ հանդերձ:
Ահա այս հոմո-արմենիկուսը տագնապած է, որ Հայաստանում ԵՄ անդակացության հարցով հանրաքվե է նախաձեռնվում: Պատճառը պարզ է. եթե հիսուն հազար վավեր ստորագրություն հավաքվի, ապա կրեմլյան քարոզչամատրիցան, թե, իբր, Հայաստանում ժողովուրդը Ռուսաստանի հետ «պատմական եղբայրության» կողմնակից է, փլուզվում է:
Բայց ավելի հետաքրքիր է, թե հոմո-արմենիկուսը ժամանակին ինչու՞ նույնքան զարհուրած չէր, երբ Հայաստանը Եվրամիության հետ ասոցացման պայմանագիր էր բանակցում: Գուցե նաեւ նրա՞ հորդորով է, որ Հայաստանը հայտնվեց Մոսկվայի «բարդուղեմիոսյան գիշերվա» սպառնալիքի տակ և հայտարարեց, որ անդամակցում է Մաքսային միությանը:
Մաքսային միության հիմնադիր գագաթաժողովում Ղազախստանի նախագահ Նազարբաեւը հրապարակեց Իլհամ Ալիեւի նամակը, եւ մեր «ռազմավարական դաշնակիցները» Լեռնային Ղարաբաղը ճանաչեցին Ադրբեջանի տարածք: Իսկ ի՞նչ հաջորդեց: 2014թ. ամռանն Ադրբեջանը ԼՂ շփման գոտում կտրուկ սրեց իրավիճակը: Այնքան, որ «ռազմավարական դաշնակիցը» Սոչիում կազմակերպեց Սերժ Սարգսյան-Իլհամ Ալիեւ հանդիպում, որտեղ էլ արձանագրվեց մադրիդյան սկզբունքների «կլինիկական մահը»:
Ի՞նչ իրավիճակ կունենայինք, եթե Հայաստանը ստորագրեր ԵՄ հետ ասոցացման պայմանագիրը՝ ենթադրելի է: Ստույգ է, որ Մաքսային միությանն անդամակցելուց երկու տարի անց Հայաստանը ենթարկվեց ապրիլյան քառօրյա պատերազմի փորձությանը, իսկ «ռազմավարական դաշնակիցը» տորպեդահարեց Վիեննայի պայմանավորվածությունները, փոխարենը ծնեց Լավրովի պլան:
Երբ հանրաքվե նախաձեռնողները ասում են, որ ՀԱՊԿ-ին անդամակցությունը Հայաստանի «մահվան ընտրություն» է, ելնում են իրողությունից, փաստից, որ կատարվել է բոլորի աչքի առաջ: Երբ հոմո-արմենիկուսը քառասունչորօրյա պատերազմը և հետևանքների պատասխանատվությունը բարդում է 2018թ. ապրիլին Հայաստանի քաղաքացու ընտրության վրա, կեղծում է իրականությունը և սեփական ժողովրդին նվաստացնում:
«Հանրաքվեի մասին» Հայաստանի օրենքը հստակ սահմանում է, որ վերազգային կառույցներին անդամակցության կամ դրանց անդամակցության դադարեցման հարցը որոշվում է միայն հանրաքվեով: Հանրաքվեի նախաձեռնություն, այսպիսով, բխում է ՀՀ սահմանադրությունից և օրենքից:
Ուժեղ և անվտանգ է իրավական, ժողովրդավարական երկիրը, որտեղ իշխանության կրողը ժողովուրդն է: Հանրաքվեի նախաձեռնությունն, այո, Հայաստանի անվտանգության, տարածաշրջանային կայունության, համագործակցության, տնտեսական, սոցիալական և քաղաքակրթական ընտրություն է, մինչդեռ հոմո-արմենիկուսի տեսլականը՝ պարտադրանք: Պարտադրանքի երկրում քաղաքացին օտարվում է, և դա կարող է հանգեցնել աղետի:
Հոդվածը՝ 1in.am կայքից։