ԿԱՐՕ ՂԱԶԱՐԵԱՆ
Որպես 1960- ականներին և 70-ականներին մեծացող երիտասարդ տղա, 1918-ի մայիսի 28-ը օրացույցի ամենաշքեղ օրն էր: Այն ներկայացնում էր իրադարձությունների գագաթնակետը, որոնք մինչ օրս մնում են անժամկետ. անսովոր դասեր էր տալիս ամբողջականության, քաջության, համառության, գոյատևման և տեսլականի մասին: Այսօր այդ դասերը շարունակում են լուսավորել ներկայիս հայկական գործերը, ապագա հավանականությունները, հայերի բնույթը և ուղին դեպի Հայաստան ու դեպի Արցախ։
Ազգության, հեռանկարի և 5000 տարվա պայքարի դասեր ՝ Հայաստանի պատմությունից և աշխարհագրությունից մինչև հայերի բնավորություն, մինչև գրականություն, բարքեր, կրոն և, ի վերջո, մոտակա և հեռու գտնվող զավթիչ հարևանների հարյուրամյակների նվաճումներից ազատագրման պատերազմ ճանապարհ տվեց և գործի դրեց առաջընթացը, բերեց հաղթանակ և մեզ Հայոց ցեղասպանությունից ազատագրելով` ներմուծեց ժամանակակից դարաշրջանի Հայաստանի Հանրապետության 1-ին անկախությունը:
Տասնամյակներ անց, այսօր ես այլևս երիտասարդ հայ տղա չեմ, ով երազում էր թե ինչպես կարող էր լինել 1918 թվականն ապրելը, և ականատես լինել ու մասնակցել մոխիրից շեղվող հպարտ ազգի անզուգական քաջության:
Ի տարբերություն 102 տարվա անցած մայիսի 28-ի, ի տարբերություն այն ժամանակի, երբ մեր ժողովուրդը առաջ էր քաշում «լայն բաց աչքերով», ապրում և լավ հասկանում էր «մահ իմացեալ անմահություն է» սկզբունքների համար մղելով կենաց ու մահու կռիվ, այսօր ես շատ եմ ցանկանում տեսնել մեր ժողովուրդը կդադարի ապրել «լայն փակ աչքերով» և հարգել մեր նախահայրերի ու նախամայրերի կողմից արված զոհաբերությունները, վերադառնալով 1918-ի սկզբունքային ձևերին և ապրել վերահաստատելով բարձրագույն սկզբունքները ի փառք ու պատիվ` հայաստանի և Արցախի խիզախ վերելքին: