Հարցազրույց քաղաքագետ Կայծ Մինասյանի հետ
Պարոն Մինասյան, ԱԳ նախարար Զոհրաբ Մնացականյանը հրաժարական տվեց: Ինչպե՞ս եք գնահատում: Որքանո՞վ կա անհրաժեշտություն կադրային փոփոխությունների:
Զոհրաբ Մնացականյանի հրաժարականը կանխատեսելի էր: Մյուսները կհետևեն: Միգուցե մի օր այս հրաժարականի մանրամասները կունենանք: Դժվար է այդպիսի ռազմական պարտությունից հետո ինքնիշխան նախարարության ղեկավարի պաշտոնում մնալ: Բացվում է նոր դիվանագիտական էջ:
Փաշինյանն ասաց, որ իր հրաժարականը օրակարգում չկա: Ընդդիմությունը պահանջում է վարչապետի հրաժարական և ցույցեր անում: Կա՞ վարչապետի հրաժարականի անհրաժեշտություն:
Փաշինյանի հրաժարականն անխուսափելի է, բայց դեռ շուտ է: Եկեք մռայլությանը հույզ չավելացնենք: Փոփոխության պայմանները դեռ չեն բավարարվել, մենք նախ պետք է ապահովենք պետության կայունությունն ու անվտանգությունը. Խուսափել արյունահեղության ցանկացած ռիսկից, խուսափել քաղաքացիական պատերազմից, դրանից վատ բան չկա. եկեք խուսափենք քաղաքացիական պատերազմի ցանկացած ռիսկից գոնե առաջնագծում զոհված մեր զինվորների համար:
Փաշինյանի պահպանումը նույնպես ինդեքսավորվում է խորհրդարանական մեծամասնության միասնության մեջ:
Եթե խորհրդարանական մեծամասնությունը տրոհվի, Փաշինյանն ստիպված կլինի հրաժարական տալ՝ հոգիները հանգստացնելու համար: Եթե այն չի դատարկվում, Փաշինյանը կարող է փոխել կառավարությունը, ստեղծել ազգային միասնության կառավարություն` միաժամանակ մնալով գործադիրի ղեկավար: Կարևոր է պահպանել քաղաքացիական խաղաղությունը և ամրապնդել պետության հիմքերը: Բոլոր քաղաքական էլիտաները, առանց բացառության, պատասխանատու են ռազմական կործանման համար: Պարտությունը չի սկսվում 2020 թվականից:
Այն սկիզբ է առել անկախության ակունքներից 1991 թ.-ին և զարգացել է միայն այն պատճառով, որ Հայաստանը ոչ թե պետություն է, այլ ռեժիմ, ոչ թե ժողովրդավարական իշխանություն, այլ օլիգարխիկ տերություն, ոչ թե քաղաքական համակարգ, այլ ստվերային թատրոն: Հայերը վճարում են այս ամենի համար: Ես տասնամյակներ շարունակ նախազգուշացնում եմ քաղաքական էլիտաներին պետության բացակայության մասին: Քաղաքական էլիտաներն այժմ պետք է խոնարհություն ցուցաբերեն կամ լռեն: Մտավորականներին մնում է որոշել ճանապարհը, որով պետք է գնան, որպեսզի չկրկնեն սխալները:
Փաշինյանը երեկ ԱԺ-ում անդրադարձավ նաև ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին. «Մենք այդ թեմայով հաղորդակցության մեջ ենք Ֆրանսիայի նախագահի հետ, նաև Ռուսաստանի նախագահի հետ ենք քննարկում այդ իրավիճակը և հնարավորությունը: Իմ կարծիքն այն է, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահության գործունեությունը պետք է շարունակվի, որպեսզի բոլոր հարցերը պատշաճ ձևով լուծումներ ստանան», – ասաց նա: Որքանո՞վ դեռ անելիք ունի ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը:
Մինսկի խումբը մեկ ծունկն ունի գետնին: Թուրքիան և Ռուսաստանը նվաստացրել են Ֆրանսիային և Միացյալ Նահանգներին: Ինչպե՞ս են Փարիզն ու Վաշինգտոնը դուրս գալու այս նվաստացումից: Արդյոք նրանք կճանաչե՞ն Արցախի Հանրապետության անկախությունը: Արդյոք նրանք խնդրելո՞ւ են գտնել իրենց տեղը հրադադարի կետերում: Երևանն ունի բոլոր շահերը, բայց Փարիզը և Վաշինգտոնը նախ պետք է ունենան կամք և միջոցներ:
Ստեղծված իրավիճակում ինչպիսի՞ ելք եք տեսնում: Ինչպե՞ս պետք է դիրքավորվի Հայաստանը:
Առաջին հերթին պետք է խուսափել ցանկացած արյունահեղությունից: Բոլոր քաղաքական ուժերը պետք է դրանով զբաղվեն հրապարակավ:
Երկրորդ, Ամենից առաջ մենք պետք է հաշվետու լինենք հայ ժողովրդի առջև: Ինչո՞ւ: Որովհետև իսկապես ժամանակն է հարգել հայերին: Քանի դեռ քաղաքական էլիտաները հաշվետու չեն հայերի առջև, ապագայում նույն սխալները տեղի կունենան:
Սա նշանակում է մի քանի բան.
Հայաստանի և Արցախի իշխանությունները պետք է ճանաչեն իրենց Պատասխանատվությունն այս պարտության մեջ:
– Հեռացող երեք նախագահները (Լևոնը, Ռոբերտը և Սերժը) նույնպես պետք է ընդունեն իրենց սխալները բանակցային գործընթացում
– Հայաստանի քաղաքական ուժերը պետք է ճանաչեն իրենց սխալները, ինչպես սփյուռքում, այնպես էլ Հայաստանում, իրենց քաղաքականության սխալ կառավարման և հայկական պետականության կառուցման մեջ իրենց անընդմեջ ձախողումների մեջ:
-Հայաստանում, ինչպես սփյուռքում, մենք պետք է դուրս գանք հիշողության բռնակալությունից: Պահանջելով անհնարինը `իբրև անբաժանելի վերականգնող հիշողության, մենք կտրվում ենք իրականությունից:
Մենք պետք է պետությունը կառուցենք առողջ հիմքերի վրա՝ իրական հարկմամբ, քանի որ առանց հարկերի պետություն չկա: Անհրաժեշտ է ստեղծել ընդհանուր շահի զգացողության պայմաններ, այլ ոչ թե տոհմի կամ գաղափարախոսության շահերի: Պետությունը պետք է լինի միակ առաջնահերթությունը. Իրատեսական, համեստ, պրագմատիկ, մաքուր և թափանցիկ պետություն: Ուժեղ պետություն, ուժեղ տնտեսություն, ժամանակակից բանակ, հուսալի գործընկերներ: Եվ պատրանքների վերջը: Մեր ամենավատ թշնամին մեր ինքնաոչնչացնող երևակայությունն է և բռնակալ հիշողության զոհը: Պետք է ապրել XXI-րդ դարում, այլ ոչ թե XIX-րդ դարում:
Նյութը` Lragir.am-ի