Մենք կարող ենք միասին անել դա, եթե մի կողմ դնենք մեր եսասիրությունն և աշխատենք ժողովրդի համար:
Լորիկ Թիթիզեան
Վերջերս Asbarez- ում մի հոդված կարդացի, որ վերնագրված էր`« Թույլ չտանք, որ ժողովուրդը հաղթի ազգին » վերնագրով, Մագո Մկրտչյանի հեղինակությամբ, և հրապարակված հունվարի 14-ին Asbarez- ի հայկական թվային բաժնում:
Չնայած, որ մենք երկար տարիների ընտանեկան ընկերներ ենք և հարգում եմ նրան որպես նվիրված մայր և ՀՕՄ-ի նվիրյալ անդամ և իր բարեգործական նպատակները, համարում եմ, որ հոդվածը չափազանց վիրավորական է մեր ազգի և ժողովրդի համար:
Հոդվածի բովանդակությունը հետևյալն է.
1. Որ 2018-ի թավշյա հեղափոխությունը, որին աջակցում էին մեր հայրենիքում ապրող հայերի ճնշող մեծամասնությունը, սուտ էր: Այն պլանավորված էր «մութ ուժերի» կողմից և դրսից էր պարտադրված մեր հայրենակիցներին:
2. Շարժման առաջնորդ Նիկոլ Փաշինյանը, ով հետագայում դարձավ վարչապետ, ընտրվեց «դրսի ուժերի» կողմից ՝ նրանց օրակարգը իրականացնելու և այն մեր հայրենակիցներին պարտադրելու համար:
3. Որ մեր ժողովուրդը հարբեց հեղափոխության կողմից իրենց առաջարկած «Նոր Հայաստան» նոր կարգախոսով, և այդպիսով միամտորեն հույս ուներ «ազատ ու երջանիկ» ապրել իր հայրենիքում:
Այսպիսով, եզրակացնում է հեղինակը, հեղափոխությունը Սորոսի դավադրության արդյունք էր, որը կուրացրեց մեր ժողովրդին և մեզ հասցրեց մեր ներկայիս ծանր վիճակին՝ տարածքներ և մարդկային կյանքեր կորցրած, պարտված ժողովուրդ, ինչպես նաև ազգային ու մշակութային ինքնություն չունեցող կառավարություն:
Նախ ասեմ, որ մարդիկ քաղաքական ընտրություն կատարում են`հիմնվելով իրենց առօրյա կյանքի և ապագայում ավելի լավ կյանք ունենալու հույսերի վրա: Ծնողը միշտ իր երեխաների համար ավելի լավ կյանք է ցանկանում:
Ահա թե ինչու, ցավոք, այն երկրներում, ուր տնտեսական հնարավորություն չկա, երիտասարդ և կիրթ սերունդը մեկնում է Եվրոպա և Ամերիկա, որտեղ կարող են կայացնել իրենց ողջ ներուժը և դառնալ հասարակության ավելի արդյունավետ անդամներ: Նույնը վերաբերում է և սփյուռքահայ յուրաքանչյուր համայնքի, լինի դա Միջին Արևելքում կամ այլուր, ինչպես նաև Հայաստանում: «Ուղեղի արտահոսքը», ինչպես դա հաճախ անվանում են լրատվամիջոցները, նորմալ, բայց վտանգավոր երեւույթ է, որին պետք է դիմակայել, և որի համար ամեն գնով լուծումներ են գտնում: Հետևաբար, ավելի լավ կամ ավելի երջանիկ կյանքի ձգտելը աննորմալ ցանկություն չէ:
Արտագաղթից խուսափելու համար մենք պետք է ստեղծենք մի Հայաստան, որի ժողովուրդին հնարավորություն կտրվի մնալ այնտեղ և ապրել երջանիկ:
Բացի այդ, ազատությունը կամ ազատ ապրելը բառեր են, որը մենք երբեմն ընդունում ենք որպես ի վերուստ տրված շնորհ: Մեզ համար, ովքեր ծնվել և մեծացել են ժողովրդավարական երկրներում, մամուլի կամ խոսքի նման ազատությունները սովորական են ընդունվել: Մինչդեռ նախկին ԽՍՀՄ հանրապետություններում, որոնք անկախություն են հռչակել 1990-ականներին, ազատ խոսքի, հավաքների և մամուլի իրավունքը, թանկ բաներ են են, որոնց համար ստիպված ես պայքարել:
Անկախությունը վերականգնելուց հետո տասնամյակներ շարունակ, մեր ժողովուրդը ենթարկվել է տարատեսակ քաղաքական ճնշումների: Կառավարության այս ճնշումները ստացան ընտրակեղծիքների, կոռուպցիայի, կրթության ոլորտում հովանավորչական, լրատվամիջոցների վերահսկման, անարդար արդարադատության և աշխատող անհատների համար տնտեսական հաջողությունների հասնելու սահմանափակ հնարավորության ձևեր: Այսպիսով, միանգամայն բնական է, որ երբ դու ունես ժողովրդական շարժում, որը ղեկավարում է խոսքով և տեսքով քեզ նման գործիչը և խոստանում է փոխել ստատուս քվոն, մարդիկ կմիանան այդ երթին և կհետևեն շարժմանը:
Ցավոք պարզվեց, որ շարժման առաջնորդները հիասթափեցրին և չկարողացան կատարել իրենց խոստումները: Նրանք պետք է պատասխանատվություն կրեն պատերազմների ընթացքում և դրանից հետո կրած տարածքային, տնտեսական ու մարդկային կորուստների համար: Փոփոխություն է անհրաժեշտ, և ժողովրդի վստահությունն էլ կորել է: Այնպես որ, կառավարության փոփոխության կամ դրա հրաժարականը պահանջելու անհրաժեշտության առումով վեճեր չկան:
Այնուամենայնիվ, հարցն այն է, թե արդյո՞ք պետք է ժողովուրդը պատասխանատվություն կրի այս իրավիճակի համար: Արդարացի՞ է պատերազմ հայտարարել ժողովրդին, ասես մեր Ազգն ու մեր ժողովուրդը երկու առանձին սուբյեկտներ են: Ազգն առանց իր ժողովրդի անիմաստ է: Ավելին, հայերն դարերով ձգվող հարուստ պատմություն ու մշակույթ ունեն: Ինչպես վերը նշեցի, մարդիկ քաղաքական ընտրություն են կատարում `ելնելով իրենց առօրյայից և ապագա հույսերից: Հետեւաբար ճիշտ չէ հայ ժողովրդին ուղղված ցանկացած մեղադրանք՝ սխալ ընտրություն կատարելու համար:
Միակ բանը, որում համաձայն եմ հոդվածի հետ՝ եզրակացությունն է: Այն կոչ է անում գտնել ավելի ուժեղ ազգային արժեքներ ունեցող նոր առաջնորդներ, որոնք կպահպանեն մեր ազգային ինքնությունն ու տարածքային ամբողջականությունը: Այնուամենայնիվ, նույնիսկ այդ եզրակացությամբ, նոր կառավարությունը կամ ղեկավարությունը պետք է վաստակի ժողովուրդի վստահությունը: Այն երբեք հաջողությամբ չի պսակվի, եթե մի խումբ նրանց պարտադրի դա:
Եկեք դադարեցնենք վատնել մեր ժամանակը՝ մեղադրելով կողմնակի անձանց կամ «մութ ուժերին»՝ մեր սեփական թերությունների և սխալների համար: Ժամանակն է, որ ինչպես հայրենիքում, այնպես էլ սփյուռքում գտնվող հայերը գործեն ավելի պատասխանատու և ռազմական և տեխնոլոգիական առումով ապահովեն մեր ազգի անվտանգությունը: Եկեք աշխատենք կառուցել մի հասարակություն, որը գնահատում է քրտնաջան աշխատանքը, հարգում է միմյանց և բոլոր մարդկանց արդար և հավասար վերաբերվում: Եկեք վերջ տանք կոռուպցիային և հովանավորչությանը: Եկեք ընտրենք այնպիսի առաջնորդների, ովքեր հասկանում են ժողովրդավարական արժեքները, սոցիալական արդարությունը, և առաջին հերթին, հասկանում են, որ հաջողակ ազգ ստեղծելու համար անհրաժեշտ են պետական ուժեղ ինստիտուտներ, որոնք կպաշտպանեն Հայաստանի գոյությունը և կապահովեն դրա շարունակականությունը `անկախ նրանից, թե ով է ընտրվելու այդ պաշտոնում մի քանի տարին մեկ:
Ամենից առաջ եկեք համոզվենք, որ ժողովուրդը զգում է, որ իրենք խնդրի լուծման մի մասն են, և որ իրենց կարիքները բավարարվում են, և նրանց ձայները լսելի են: Երբ մենք հասնենք այդ նպատակին, կունենանք ազատ անկախ, միավորված Հայաստան, որը, չնայած իր փոքր չափերին, կդիմանա աշխարհաքաղաքական ճնշումներին:
Մենք կարող ենք միասին անել դա, եթե մի կողմ դնենք մեր եսասիրությունն և աշխատենք ժողովրդի համար:
It really would have been a good idea to post the article referenced in Ms. Titizian’s writing, herein, rather than merely extracting the title and taking it, sadly, out of context, and attaching the author’s photo to this phrase so dependent not on Ms. Titizian’s misguided meanderings, but on the rich context of the actual author’s words.
Please find the link to the article by Mako Mgrdichian below so that you and your readers may, if not understand, at least be able to read for yourselves what Ms. Titizian has so vastly misinterpreted.
The points clearly illustrated in Mrs. Mgrdichian’s article may have been too subtle and too real for those who exist far from the Armenian people and the crucibles of service, work, and action in defense of Armenian life.
Anyone given the opportunity to actually read Mrs. Mgrdichian’s article (something denied by this page’s admins and/or Ms. Titizian) can clearly and easily see what the author meant.
Maybe that’s why the post above only contains the title of the article, rather than the article itself, yet with the author’s photograph attached, making sure this veteran community activist and leader is easily identifiable by those who don’t know her, but, thanks to you, will associate the “out of context title” and your misguided thoughts with her.
I pity you for having to stoop so low…
https://www.aztagdaily.com/archives/496345?fbclid=IwAR3VvZimkflkD_5fZwKMLooqL7jleK-qCj-Sxx2ZRmY0p4sd4Kv6v7F3gf8