Փորձում են հերթական անգամ Արցախը, արցախյան խնդիրը շահարկելով՝ հասնել իրենց առջև դրված նպատակներին: Եթե հողի վրա ուզում են Արցախի հարցը լուծել, ոչ ոք նրանց չի խանգարում հավաքվել, երթով գնալ Լաչինի միջանցք և այնտեղ իրենց գործընկեր ռուսներից և ադրբեջանցիներից պահանջել այդ միջանցքը բացել և շրջափակումը վերացնել:
Դավիթ Ստեփանյան
Հերթական իմիտացիա է, որը ուղղված է ՀՀ-ում իշխանափոխության հասնելուն. քաղաքագետը՝ «Հայաքվե» նախաձեռնության մասին
«Մենք գիտենք՝ Արցախն ինչ կերպ է հիշատակվում Ադրբեջանի հետ հիպոտեթիկ խաղաղության պայմանագրում, և այս նախաձեռնությունն ապալեգիտիմացնում է դրա ստորագրումը»:
Այս մասին «Հայկական ժամանակ»-ի հետ զրույցում ասում է քաղաքագետ Դավիթ Ստեփանյանը՝ խոսելով ընդդիմության առաջ քաշած «Հայաքվե» օրենսդրական նախաձեռնության մասին, որը ենթադրում է քրեական օրենսգրքով ծանր պատիժ նախատեսել ՀՀ անունից Արցախն Ադրբեջանի մաս ճանաչելու և Հայոց ցեղասպանության նշանակությունը նսեմացնող գործողությունների համար։
Ըստ քաղաքագետի, սակայն, հասարակության շրջանում աժիոտաժ չի նկատում վերոնշյալ նախաձեռնության հետ կապված: «Երբ խորհրդարանական ընդդիմությունն ինչ-որ նախաձեռնություն է սկսում, մարդիկ դրան չեն հավատում, քանի որ այն կապում են ընդդիմության և դրա հետևում կանգնած մարդկանց նեղ անձնական շահերի սպասարկման հետ: Չեմ կարծում, որ հասարակության լայն զանգվածները պատրաստ են այսօր իրենց լուման ներդնել այդ նեղ անձնական և նեղ խմբակային շահերը սպասարկելու գործում»,- նշում է նա:
Հարցին՝ իսկ ո՞ւմ շահերն է սպասարկում կոնկրետ «Հայաքվե» նախաձեռնությունը, Ստեփանյանն արձագանքում է. «Ռոբերտ Քոչարյանի, Սերժ Սարգսյանի և այն բոլոր մարդկանց, որոնք շրջապատում են նրանց: Մարդիկ, որոնք այս կերպ պայքարում են իշխանության համար և փորձում հասնել իշխանափոխության: Սակայն կարծում եմ՝ բացառվում է, քանի որ այդ ռեսուրսը ընդդիմությունը չունի: Ավելին՝ կարծում եմ՝ եթե հիմա լինեն նոր ընտրություններ, ընդդիմությունը չի հավաքի նույնիսկ այն ձայները, որ հավաքել էր նախորդ ընտրությունների ժամանակ»:
Դավիթ Ստեփանյանի խոսքով՝ «Հայաքվե»-ն ընդդիմության՝ իշխանության համար պայքարի մեխն է:
«Հիմա նրանք ուրիշ ճանապարհ չեն տեսնում, փորձում են հերթական անգամ Արցախը, արցախյան խնդիրը շահարկելով՝ հասնել իրենց առջև դրված նպատակներին: Եթե հողի վրա ուզում են Արցախի հարցը լուծել, ոչ ոք նրանց չի խանգարում հավաքվել, երթով գնալ Լաչինի միջանցք և այնտեղ իրենց գործընկեր ռուսներից և ադրբեջանցիներից պահանջել այդ միջանցքը բացել և շրջափակումը վերացնել: Այսօր թիվ մեկ խնդիրը Արցախում միջանցքի բացումն է, մնացածը ածանցյալ է: Չեմ կարծում, թե մարդիկ չեն հասկանում, որ «Հայաքվե» անցկացնելով և ինչ-որ հռետորական հարցեր հնչեցնելով՝ այդ միջանցքը չի բացվելու: Գործողությունների հերթական իմիտացիա է, որը ուղղված է ոչ թե Արցախը փրկելուն, այլ ՀՀ-ում իշխանափոխության հասնելուն»,- ասում է նա:
Ստեփանյանը նաև նկատում է՝ այն մարդիկ, որոնք այսօր հավաքվել են Արցախի և Հայաստանի խորհրդարաններում, ընդդիմադիրներ չեն:
«Իսկ ո՞րն է նրանց ընդհանրությունը. Ռուսաստանի և ռուսական ղեկավարության հանդեպ անթաքույց սերը, որը վերջին իրադարձությունների և աղետների ֆոնին, որ ՌԴ ղեկավարությունը բերել է Արցախի և մեր գլխին, լուրջ հարցեր է առաջացնում: Նաև մեծ զարմանք է առաջացնում, թե ինչո՞ւ են մեր ընդդիմադիրները այդքան սիրում Ռուսաստանին, որտեղի՞ց է դա գալիս, և ի՞նչ մոտիվացիա ունի, որովհետև որևէ ռեալ գործոն, որը թույլ կտա ունենալ պատճառահետևանքային կապ և հիմնավորել այդ սերը, գոյություն չունի: ՌԴ-ն մի քանի անգամ մեզ վաճառել է: Վերջին վաճառքը տեղի է ունեցել Լաչինի միջանցքի շուրջ գործարքի հետևանքով, երբ Ադրբեջանը ռուսների քթի տակ բերել անցակետ է տեղադրել, ռուսները ադրբեջանական դրոշը բերել տնկել են ՀՀ տարածքում: Երկմտանքի առիթ կա, քանի որ Ռուսաստանը չի կարող լինել սիրո առարկա»,- ընդգծում է զրուցակիցը:
Հարցին՝ արդյոք «Հայաքվե» նախաձեռնությունը և՞ս արտաքին ուժերն են ուղղորդում, քաղաքագետը պատասխանում է. «Հստակ չեմ կարող ասել, բայց այն, որ այդ օրակարգը միանշանակ համապատասխանում է ռուսական օրակարգի հետ՝ Արցախի խնդիրը հնարավորինս բաց պահել, վերքը՝ արնաքամ, ակնհայտ է: Այստեղ նրանց շահերը համընկնում են»:
Իսկ թե ինչի՞ն է միտված Հայոց ցեղասպանության շահարկումը, Դավիթ Ստեփանյանը մանրամասնում է. «Ո՞ր ներքին ուժն է ՀՀ-ում ամեն կերպ խոչընդոտում հայ-թուրքական հարաբերությունների բարելավմանը՝ դաշնակցությունը: Ո՞րն է թիվ մեկ երկիրը, չհաշված Ադրբեջանը, որը դրանում շահագրգռված է և ունի շահեր, Ռուսաստանը: Նորից շահերը համընկնում են: Դաշնակցությանը միացել են «Հայաստան», «Պատիվ ունեմ» դաշինքները, և նրանք հասկանում են, որ Թուրքիայի հետ հարաբերությունները Հայաստանի համար կլինի բավականին մեծ նվաճում, որը թույլ կտա շատ լուրջ փոքրացնել կախվածությունը Ռուսաստանից: Դա շատ լուրջ խաղաքարտ է Ադրբեջանի հետ հետագա հարաբերություններում: Սա չի բխում Ադրբեջանի և Ռուսաստանի շահերից, և հարցեր են առաջանում, թե ինչո՞ւ է դաշնակցությունը կամ մեր խորհրդարանական ընդդիմությունը կիսում նրանց շահերն ու տեսակետները»:
Հարցին՝ հայ ազգի համար երկու ամենաէմոցիոնալ կետերն օգտագործելով՝ հնարավո՞ր է՝ նախաձեռնությունը հաջողություն ունենա, Ստեփանյանն ասում է՝ հասարակության մեծ մասը իրականում հասկանում է, թե ինչ է կատարվում:
«Մեր ժողովրդին խաբելն անհնար է: Այո, կան մարդիկ, որ կգնան, կստորագրեն, բայց որևէ հնարավորություն չեմ տեսնում այդ նախագծի կայացման: Թող վերջում հրապարակեն տվյալները, թե քանի հոգի է ստորագրել, և ամեն ինչ պարզ կլինի»,- նկատում է նա:
Հերմինե Կարապետյան
Հոդվածը՝ armtimes.com կայքից։