Ինչքան ուզում է մարդ լուրերին հետևի՝ մինչև ֆիզիկապես երկրում ժամանակ չի անցկացնում, չի զգում երկրի զարկերակը։ Հակառակ դեպքում հնարավոր է կորցնել իրականության զգացումը։
Սոսի Թաթիկյան
Սոսի Թաթիկյանն ունի Երևանի պետական համալսարանի դիպլոմ, Հարվարդի անվան պետական կառավարման դպրոցի Հանրային կառավարման մագիստրոս: Քենեդի և Եվրոպական բիզնես դպրոցի բիզնեսի կառավարման մագիստրոս ESCP-ն: Նա ուներ երկու փոխկապակցված կարիերա.
Նա ավելի քան մեկ տասնամյակ աշխատել է ՀՀ արտաքին գործերի նախարարությունում ՝ հիմնականում զբաղվելով Հայաստանի հարաբերություններով ՆԱՏՕ-ի, Ատոմային Էներգիայի միջազգային գործակալության, միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպությունների և Իրանի հետ: Սոսին համագործակցել է Եվրոպայում, Ասիայում և Աֆրիկայում ԵԱՀԿ, ՄԱԿ և ԵՄ առաքելությունների հետ ՝ տրամադրելով քաղաքական և ռազմավարական խորհրդատվություն պատշաճ կառավարման և անվտանգության քաղաքականության վերաբերյալ, ինչպես նաև մշակելով և կառավարելով անվտանգության և իրավունքի գերակայության ինստիտուտների բարեփոխման տեխնիկական աջակցության ծրագրեր և նախագծեր: Նա նաև զբաղեցրել է ՄԱԶԾ “Ժամանակակից խորհրդարան” և “Ֆրիդոմ Հաուս” ծրագրերի համակարգողի պաշտոնը ՝ Հայաստանում ժողովրդավարական մշակույթի խթանման համար: Ներկայումս այն խորհրդատվական ծառայություններ է մատուցում պետական, ոչ առևտրային և մասնավոր կազմակերպություններին ինչպես Հայաստանում, այնպես էլ ամբողջ աշխարհում: Նա մի շարք հրապարակումներ ունի, օրինակ, եվրատլանտյան ինտեգրման եւ էներգետիկ անվտանգության հարցերի վերաբերյալ, որոնք հրապարակել Է ՆԱՏՕ-ի Պաշտպանական քոլեջը։ Նա անդրադարձել է մի կարևոր երևույթի, որի մասին,գրառումը`
Ես չեմ ընդունում, երբ արտերկրում ապրող այն հայերը, ովքեր գոնե տարին մեկ Հայաստան չեն այցելում, դարակազմիկ դատողություններ են անում Հայաստանի քաղաքականության վերաբերյալ։ Մանավանդ, եթե ֆինանսապես ի վիճակի են այցելել կամ այլ անհաղթահարելի խնդիր չունեն։
Ինչքան ուզում է մարդը հեռվից սիրի իր երկիրը՝ դա լիարժեք չէ առանց ժամանակ առ ժամանակ հայրենիքի հետ ֆիզիկական կապը վերականգնելու։
Ինչքան ուզում է մարդ լուրերին հետևի՝ մինչև ֆիզիկապես երկրում ժամանակ չի անցկացնում, չի զգում երկրի զարկերակը։ Հակառակ դեպքում հնարավոր է կորցնել իրականության զգացումը։
Քսանչորս տարեկանից ի վեր տարիներով, ընդհանուր առմամբ մոտ տասնութ տարի, սովորել կամ աշխատել եմ արտերկրում։ Միայն մի անգամ է եղել, երբ մի տարուց ավելի Հայաստան չեմ այցելել՝ ամբողջ քսանմեկ ամիս, քանի որ Հարվարդում սովորելիս հազիվ էի հոգում իմ տարրական ծախսերն ու պարզապես չէի կարող ինձ թույլ տալ ճամփորդել։ Չնայած շատ հետաքրքիր ուսանողական կյանքին, երկրորդ տարում իմ մոտ ծանր նոստալգիա սկսվեց, որը շատ էր անդրադառնում իմ հոգեվիճակի վրա, և մինչ Հայաստանում շատերը կարծում էին, որ ես հետ չեմ գա, ես օրերն էի հաշվում, թե երբ եմ հետ գալու։
Արևելյան Թիմորը շատ հեռու էր, առաջին տարում միայն մի անգամ այցելեցի, և տարված էի կարճատև արձակուրդներիս ժամանակ Հարավ֊Արևելյան Ասիայի մեկը մյուսից ավելի հետաքրքիր երկրներն այցելելով, սակայն երկրորդ տարում սկսեցի տարին երկու անգամ այցելել։ Աֆրիկան էլ մոտիկ չէր, և երբեմն երեք թռիչք էր պետք փոխել ու շատ մեծ գումար վճարել Հայաստան այցելելու համար։ Սակայն այնտեղից տարին երկու անգամը դարձավ երեք, հետո չորս, հետո հինգ… Մի անգամ Սեյշելում արձակուրդ էի ամրագրել, վերջին պահին չեղարկեցի ու եկա Հայաստան, այն էլ ձմեռը տանել չկարողանալով հանդերձ՝ փետրվար ամսին։ Երբ 2018 թ. հեռավոր Եթովպիայից ու Գամբիայից այցելեցի տարին վեց անգամ՝ դրա վրա ծախսելով աշխատավարձիս նշանակալից մասը, հասկացա, որ վերադառնալու ժամանակն է։ Ինչ դոկտորականս Եվրոպայում սկսել եմ, տարին հինգ անգամ եկել եմ՝ մի շաբաթից մի ամիս ժամանակով, եթե անգամ դա ամենևին հեշտ չէ։
Ավելին ասեմ, ճանաչում եմ Հայաստանի իրադարձություններին հետևող եվրոպացի գիտահետազոտողների, փորձագետների ու լրագրողների, որոնք միգուցե ինձնից էլ հաճախ են գալիս Հայաստան, քանի որ չեն ուզում հեռվից վերացական հոդվածներ գրել։ Դրանց թվում կան ոչ միայն ֆրանսիացի, այլև այնպիսի ազգերի պատկանողներ, ինչպիսիք են շվեդ ու սլովակ, այսինքն այնպիսի ազգերից, որոնք մեր հանդեպ առաջնային հետաքրքրություններ չունեն։ Ըստ որում, չեն բավարարվում Երևանով, գնում են շրջաններ։
Ես նորմալ եմ համարում գլոբալիզացիայի ժամանակաշրջանում հայրենիքից դուրս ապրելը, սովորելն ու աշխատելը, երբեմն նաև անձնական կյանքի, օրինակ՝ օտարերկրացու հետ ամուսնանալու բերումով, նորմալ եմ համարում երկքաղաքացի լինելը, սփյուռքում ծնված լինելու հետևանքով այլքաղաքացի լինելը, սակայն նորմալ չեմ համարում Հայաստան տարիներով չայցելելը, միայն ֆեյսբուքով կամ թվիթերով Հայաստանին հետևելը, սակայն հայաստանցիներից ավելի հայրենասեր լինելու հավակնություններ ունենալը։
Գրառումը՝ Սոսի Թաթիկյանի ֆեյսբուքյան էջից։