Մաս 33
Արդեն ապրիլի առաջին օրերին պարզ դարձավ, որ հարյուրավոր, հազարավոր մարդիկ, այդ թվում եւ պետական համակարգի աշխատակիցներ, Ստեփանակերտից պարբերաբար մեկնում են Երեւան եւ մասնակցում Նիկոլ Փաշինյանի կազմակերպած հանրահավաքներին:
Վահրամ Աթանեսյան
Բակո Սահակյանի երրորդ ժամկետով պաշտոնավարման քաղաքական «նոու-հաու» կարելի է համարել նախագահական ընտրություններում նրա առաջին մրցակից Մասիս Մայիլյանի իշխանություն վերադարձը: Նա նշանակվեց նախ խորհրդական, ապա՝ արտաքին գործերի նախարար:
Շուրջ տասը տարի Մայիլյանը գլխավորել էր արտաքին քաղաքականության հարցերով «Հանրային խորհուրդ» անվանված կառույցը, որ սերտորեն համագործակցում էր Ստեփանակերտի մամուլի ակումբի հետ: Այդ ընթացքում Մայիլյանը մի քանի արտասահմանյան ուղեւորությունն է կատարել, վերլուծական հեղինակավոր հաստատություններում հանդես եկել դասախոսություններով, հրապարակել հոդվածներ:
«Հանրային խորհուրդը» եւ Ստեփանակերտի մամուլի ակումբը նաեւ տեղական միջոցառումներ էին կազմակերպում՝ Երեւանից հրավիրելով համակիր քաղաքագետների: Նրանց շարքում առանձնահատուկ տեղ ուներ Հայաստանում ԼՂՀ առաջին մշտական ներկայացուցիչ Մանվել Սարգսյանը:
Այդ փորձառությունը բավարա՞ր էր, որպեսզի Մայիլյանը ԼՂ կարգավորման բանակցային գործընթացին նոր մոտեցումներ ներկայացնի կամ ամրապնդի դրանց Ստեփանակերտի մասնակցությունը, թե՞ նրա նշանակումը բացառապես ներքաղաքական համերաշխություն հաստատելու նպատակ էր հետապնդում:
Տարեվերջին Արցախի արտաքին գործերի նախարարությունը պաշտոնական կայքում հրապարակեց իրանական «Շարղ» պարբերականին Մասիս Մայիլյանի հարցազրույցը, որի գլխավոր ուղերձն այն էր, որ թե արաքսամերձ, այսինքն՝ Իրանի հետ սահմանակից տարածքները, թե Ստեփանակերտը նույն կարգավիճակն ունեն: Այդպես ամրագրված էր սահմանադրությամբ, բայց՝ որպես վերջին հոդված:
Մայիլյանի այդ հարցազրույցը հաջորդում էր Ժնեւում Սերժ Սարգսյանի եւ Իլհամ Ալիեւի ու ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հանդիպմանը, որի ընթացքում քննարկվել էր ղարաբաղա-ադրբեջանական զորքերի շփման գծում հրադադարի վերահսկման հնարավորությունները մեծացնելու հարցը:
Արդեն նոր տարվա փետրվարին համանախագահներն այցելեցին Բաքու եւ Երեւան, բայց նախնական համաձայնությունը, որ ԵԱՀԿ Գործող նախագահի անձնական ներկայացուցչի գրասենյակի դիտորդների թիվը պետք է յոթով ավելանա, այդպես էլ վերջնական հաստատում չունեցավ:
Կարճ ժամանակ անց, 2018 թվականի մարտի վերջին Հայաստանում «Իմ քայլը» շարժում սկսվեց, որի կարգախոսը «Քայլ արա, մերժիր Սերժին» պահանջն էր: Ստեփանակերտի իշխանական վերնախավը, քաղաքական ուժերը, որ տրամաբանորեն պետք է խիստ անհանգստստանային Սերժ Սարգսյանի պաշտոնանկության եւ ամբողջական իշխանափոխության նպատակով սկսված եւ օր-օրի թափ առնող շարժումից, ցուցաբերեցին շատ լոյալ վերաբերմունք:
Արդեն ապրիլի առաջին օրերին պարզ դարձավ, որ հարյուրավոր, հազարավոր մարդիկ, այդ թվում եւ պետական համակարգի աշխատակիցներ, Ստեփանակերտից պարբերաբար մեկնում են Երեւան եւ մասնակցում Նիկոլ Փաշինյանի կազմակերպած հանրահավաքներին: Արցախի իշխանությունը, որ կարող էր կանխել Փաշինյանին Ստեփանակերտից ցուցաբերվող աջակցությունը, գործնականում խոչընդոտող ոչ մի քայլ չձեռնարկեց:
Վարչապետի պաշտոնում Փաշինյանի ընտրությունից երեք շաբաթ հետո Արայիկ Հարությունյանը հրաժարական ներկայացրեց: Այդ՝ հունիսի առաջին օրերին Ստեփանակերտի ավտոկայանի մոտ մի խումբ երիտասարդներ փակեցին քաղաքի կենտրոնական՝ Ազատամարտիկների պողոտան: Նրանք պահանջում էին ուժային կառույցների՝ ոստիկանապետի եւ ԱԱԾ տնօրենի հրաժարականը:
Նախագահ Բակո Սահակյանը հարկադրված էր մասնակիորեն բավարարել ցուցարարների պահանջը, բայց իրավիճակը կարող էր զարգացման բոլորովին այլ ընթացք ունենալ, եթե Նիկոլ Փաշինյանը չհայտարարեր, որ Արցախում իշխանափոխությունը նպատակահարմար չէ, «հեղափոխությունը չպետք է հասնի Արցախ»: Մինչ այդ նա մայիսյան տոների առթիվ այցելել էր Ստեփանակերտ: Թե ինչու՞ «հեղափոխությունը չհասավ» Ստեփանակերտ, եւ Բակո Սահակյանն իր ամբողջական թիմով ուղիղ երկու տարի շատ հանգիստ աշխատեց Նիկոլ Փաշինյանի հետ՝ երեւի պատմա-քաղաքագիտական ուսումնասիրության թեմա է: Ամեն դեպքում «ինտրիգի» նստվածքը կա եւ գնալով ավելի է ծանրանում:
(Շարունակելի)