Յարութ Գալայճեան
Թորոնթոյի ՀՅԴ Սողոմոն Թէհլիրեան կոմիտէութեան իմ ընկերներէս էր՝ Քրիստափոր Յարութիւնեանը։ Միշտ մեղմ ժպիտով ու խաղաղ նայուածքով, բայց յաճախ տագնապոտ հոգիով։
Արցախով շնչող դաշնակցականն էր ընկեր Քրիստը։ Հակառակ կազմակերպական գետնի վրայ մեր ունեցած որոշակի տարակարծութիւններուն՝ իմ ընկերութիւնս Քրիստին հետ միշտ ալ մնաց փոխադարձ յարգանքի եւ գաղափարական միասնութեան մակարդակին վրայ։
Վերջին անգամ զինք տեսայ Կապան՝ ընկեր Մակիչին հետ Կովսական մեր այցելութեան ճամբուն վրայ։ Որքա՜ն հպարտ էր, որ վերջնականապէս Հայաստան հաստատուած էր ու լծուած՝ իր սեփական գործին։ Միասնաբար այցելեցինք իր տիկնոջ կարի աշխատանոցը եւ հրճուեցանք երկու կողակիցներու նախաձեռնութեան ոգիով։
Ընկեր Քրիստ գտած էր իր ճակտի քրտինքով ապրելու միջոցն ու երազած բնակավայրը. բայց հոգին կ’ապրէր Արցախ։Կիսաւարտ գործի մը տագնապը կը յամառէր նստած մնալ իր աչքերուն մէջ…
Ու երբ պայթեցաւ Սեպտեմբեր 27-ի մեր Գոյութենական Պատերազմը ան եղաւ Արցախ շտապող առաջիններէն. ու հոն՝ տուաւ իր երդումին գերագոյն վկայութիւնը, հասցնելով իր ԳՈՐԾԸ նուիրական աւարտին:
Վերջին շունչը տալով Արցախի Հողին
Այս յակիրճ ու զիս պարտաւորեցնող գրառումով, կը խոնարհիմ հայրենիքի փրկութեան համար նահատակուած՝ ընկեր Քրիստի զինակիցներուն եւ Հայոց Բանակի հարիւրաւոր հերոսներուն առջեւ։